Endomitose
In het artikel van vandaag willen we het onderwerp Endomitose behandelen, een onderwerp dat een grote impact heeft gehad op de hedendaagse samenleving. Endomitose is een probleem dat mensen van alle leeftijden, geslachten en culturen treft, dus het is belangrijk om het vanuit verschillende perspectieven te analyseren. In dit artikel zullen we de oorsprong van Endomitose onderzoeken, de evolutie ervan in de loop van de tijd en de invloed ervan op verschillende aspecten van het dagelijks leven. Daarnaast zullen we mogelijke oplossingen of benaderingen onderzoeken om dit probleem effectief aan te pakken. We hopen dat dit artikel reflectie en debat onder onze lezers oproept, en waardevolle informatie verschaft over Endomitose.
Endomitose is de vermeerdering van het aantal chromosomen zonder kerndeling, waarbij polyploïden gevormd worden. In de prometafase lost de kernmembraan niet op en wordt er geen spoelfiguur gevormd, waardoor de dochterchromosomen niet uit elkaar gaan. In tegenstelling tot de vergelijkbare endoreduplicatie vindt bij de endomitose in de aparte fasen van de mitose condensatie en decondensatie van de chromosomen wel plaats.
In vergelijking met endoreduplicatie komt endomitose zelden voor. De endomitose werd voor het eerst in 1939 beschreven bij de schaatsenrijder. Bij de mens komt endomitose voor in trofoblastcellen, zijnde de buitenste cellaag van een blastocyste, en in kankercellen.
Endomitose bij schimmels
Bij vele schimmels vindt kerndeling zonder oplossing van de kernmembraan ook plaats. Er worden echter ten slotte geen polyploïden gevormd, omdat na de mitose weer twee haploïde kernen gevormd worden.
Literatuur
Eeva Therman: Chromosome behavior in cell differentiation: A field ripe for exploration? 1995. Genetics 141:799-804.
Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 