Tragikomedie
In de fascinerende wereld van Tragikomedie zijn er eindeloze aspecten die het verdienen om onderzocht en geanalyseerd te worden. Of het nu op persoonlijk, professioneel of academisch niveau is, Tragikomedie oefent een aanzienlijke invloed uit die rechtstreeks van invloed is op ons leven. In dit artikel duiken we in de diepten van Tragikomedie om de mysteries ervan te ontrafelen en te ontdekken wat het zo relevant maakt in de huidige samenleving. Door middel van een gedetailleerde en uitgebreide analyse zullen we proberen het belang en de impact die Tragikomedie heeft in verschillende contexten te begrijpen, en de evolutie ervan in de loop van de tijd onderzoeken. Daarnaast zullen we de implicaties onderzoeken die Tragikomedie heeft voor de toekomst en hoe dit de loop van de komende gebeurtenissen kan beïnvloeden. Maak je klaar om te beginnen aan een ontdekkingsreis en kennis over Tragikomedie!
| Tragikomedie | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Maskers van de muzen van komedie en drama
| ||||
| Alternatieve term | Dramedy, komedie-drama | |||
| Opkomst | 210 v.Chr. | |||
| Kenmerkende personen | Plautus, Molière, Shakespeare, Pierre Corneille, Samuel Beckett, Eugène Ionesco, Harold Pinter, Charlie Chaplin | |||
| Gerelateerd | Drama, komedie, satire, absurd toneel | |||
| Categorie met een overzicht van films | ||||
| ||||
Een tragikomedie is een dramavorm die zowel in het theater als in zijn afgeleide, de film, een vermenging hanteert van tragische en komische verhaalelementen. Een van de eerste auteurs die deze mengvorm beheersten, was Plautus, zo ongeveer in 210 v.Chr., met zijn stuk Amphitruo, dat in de 17e eeuw Molière inspireerde tot het schrijven van zijn Amphitrion (1668). De samenstelling tragikomedie geeft aan dat komedie de hoofdbedoeling is, maar dat er enkele tragische gegevens doorheen lopen. Het begrip is pas tegen het einde van de 16e eeuw echt doorgebroken. De theoreticus van dienst is een zekere Italiaan Battista Guarini met zijn verhandelingen die gebundeld zijn als Compendio della poesia tragicomica (1601). Rond dezelfde tijd vinden we in Shakespeares drama's een hele variëteit clowneske figuren terug: de clown is de tragikomische mens bij uitstek.
Een typisch voorbeeld is Le Cid van Pierre Corneille. Enkele van de nevenpersonages sterven hierin, maar voor de twee hoofdpersonages kent het verhaal een gunstige afloop.
Aangezien de combinatie tragiek en komedie ook scherp wordt aangevoeld door auteurs die ironie, satire en cynisme gepast kunnen hanteren, vind je in het absurde theater van Samuel Beckett, Eugène Ionesco en Harold Pinter ook veel tragikomische situaties en personages. In de film denke men aan Charlie Chaplin, de hoofdfiguur in zijn eigen stomme films.
Bronnen, noten en/of referenties
|