W tym artykule zagłębimy się w fascynujący temat Budynek Rozgłośni Polskiego Radia w Toruniu, badając jego pochodzenie, ewolucję i znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Od samego początku Budynek Rozgłośni Polskiego Radia w Toruniu odegrał kluczową rolę w różnych aspektach życia codziennego, wpływając na wszystko, od kultury i sztuki po technologię i ekonomię. Na przestrzeni lat Budynek Rozgłośni Polskiego Radia w Toruniu przeszedł znaczące zmiany, dostosowując się do nowych paradygmatów i wyzwań, które pojawiły się z biegiem czasu. Dzięki głębokiej i szczegółowej analizie odkryjemy wiele aspektów Budynek Rozgłośni Polskiego Radia w Toruniu i jego wpływ na współczesny świat, a także różne perspektywy, które istnieją wokół tego ważnego tematu.
Budynek widziany od strony północnej | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres |
ul. Podgórska 12 |
Styl architektoniczny | |
Architekt |
arch. Antoni Dygat |
Ukończenie budowy |
1934 |
Położenie na mapie Torunia | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego | |
53°00′02″N 18°37′12″E/53,000556 18,620000 |
Budynek rozgłośni Polskiego Radia w Toruniu – dawna siedziba Polskiego Radia w Toruniu, znajdujący się przy ul. Podgórskiej 12 na Stawkach.
Budowę rozgłośni rozpoczęto w kwietniu 1934 roku, budowę zakończono w grudniu tego samego roku. Rozgłośnia Polskiego Radia została otwarta 15 stycznia 1935 roku, według projektu Antoniego Dygata. Była to ósma z kolei radiostacja w Polsce. Miała stanowić przeciwwagę do niemieckiej radiostacji w Heilsbergu (ob. Lidzbark Warmiński). W zależności od źródeł masz nadawczy mierzył 120, 143 lub 161 m wysokości. Toruńska rozgłośnia była słyszalna w promieniu 200 km. Podczas II wojny światowej placówka służyła Niemcom. W styczniu 1945 roku zabudowa rozgłośni została wysadzona przez wycofujące się wojska niemieckie. 25 listopada 1945 roku rozgłośnia wznowiła działalność. 26 października 1947 roku uruchomiono nadajnik o mocy 29 kW. W wyniku otwarcia rozgłośni w Bydgoszczy (w 1945 roku) stopniowo ograniczono działalność toruńskiej rozgłośni. W 1964 roku rozebrano maszt nadawczy. W 1974 roku zamknięto studio. Studio przekształcono w filię Przedsiębiorstwa Nagrań Wideo-Fonicznych „Wifon”. Obecnie budynek pełni funkcję mieszkaniowe.
Budynek powstał w stylu modernistycznym, a jego charakterystycznym elementem jest "kubiczna kompozycja bryły, złożona z przenikających się prostopadłościanów o zróżnicowanych wysokościach, oddających funkcjonalne przeznaczenia poszczególnych części obiektu". Jego forma była skrajnie awangardowa i jak pisze swoim opracowaniu cytowany wyżej Michał Pszczółkowski jest to "przykład nurtu funkcjonalistycznego, inspirowanego teoriami i realizacjami Le Corbusiera".
Po zaadaptowaniu obiektu na cele mieszkalne i jego termomodernizacji stylistyka awangardowego modernizmu uległa zatarciu (dotyczy to np. ceglanych okładzin pomiędzy oknami). Elementy modernistycznego wystroju zachowały się natomiast do dzisiaj wewnątrz (m.in. lastrykowe posadzki z symbolami nawiązującymi do pierwotnej roli budynku, klatka schodowa, stolarka drzwiowa).[potrzebny przypis]