Hermann Emminghaus
W dzisiejszym świecie Hermann Emminghaus to temat, który staje się coraz bardziej istotny. Od konsekwencji dla społeczeństwa po wpływ na gospodarkę i środowisko, Hermann Emminghaus stał się centralnym punktem zarówno ekspertów, jak i obywateli. Aby lepiej zrozumieć to zjawisko i jego konsekwencje, konieczne jest zbadanie go z wielu perspektyw i odkrycie jego prawdziwego zakresu. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Hermann Emminghaus, zapewniając kompleksowy przegląd, począwszy od jego historii po możliwe rozwiązania. Mamy w ten sposób nadzieję rzucić światło na Hermann Emminghaus i promować świadomą dyskusję na temat jego dzisiejszego znaczenia.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: psychiatria | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet w Würzburgu |
Hermann Emminghaus (ur. 20 maja 1845 w Weimarze, zm. 17 lutego 1904 we Fryburgu Bryzgowijskim) – niemiecki lekarz psychiatra. Pionier psychiatrii dziecięcej i młodzieży oraz psychopatologii rozwojowej.
Życiorys
Syn Alexandra Emminghausa (1815–1888) i Minny Winkel. Studiował medycynę na Uniwersytecie w Getyndze i Jenie, tytuł doktora medycyny otrzymał w 1869. Następnie był asystentem Carla Gerhardta w klinice w Jenie. Od 1874 do 1880 był asystentem na Uniwersytecie w Würzburgu u Franza von Rineckera.
W 1880 otrzymał katedrę na Uniwersytecie w Dorpacie. Po sześciu latach zastąpił go Emil Kraepelin, a Emminghaus przeniósł się na katedrę Uniwersytetu we Fryburgu. W tamtejszej klinice wprowadził zasadę niestosowania przymusu wobec chorych psychicznie pacjentów.
Autor podręcznika psychopatologii Allgemeine Psychopathologie zur Einführung in das Studium der Geistesstörungen. Od 1894 nagroda jego imienia przyznawana jest za osiągnięcia na polu psychiatrii dzieci i młodzieży.
Ożenił się z Ottilie Böhtlingk, córką indologa Ottona von Böhtlingka (1815–1904) i Ottilie Gräfe.
Wybrane prace
- Über hysterisches Irresein: Ein Beitrag zur Pathogenese der Geisteskrankheiten. Dissertationsschrift. Universität Jena 1870.
- Über den Werth des klinischen Unterrichts in der Psychiatrie. Dorpat: Verlag Schnakenburg, 1881.
- Die psychischen Störungen des Kindesalters. W: Gebhardt, Handbuch der Kinderkrankheiten, Bd. VIII. Tübingen: Verlag Laupp, 1887.
- Allgemeine Psychopathologie zur Einführung in das Studium der Geistesstörungen. Leipzig: F.C.W. Vogel, 1878
Bibliografia
- U.-G. Gerhard, B. Blanz, Hermann Emminghaus (1845–1904), „Der Nervenarzt”, 74 (1), 2003, s. 81–87, DOI: 10.1007/s00115-002-1405-1, PMID: 12685446.
- Leibbrand W. „Emminghaus, Hermann” W: Neue Deutsche Biographie Bd. 4 (1959), s. 485