W tym artykule poznamy fascynujący świat Martinus Beijerinck, temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od historycznych początków po wpływ na współczesne społeczeństwo, Martinus Beijerinck pozostawił niezatarty ślad w kulturze popularnej. Na tych stronach będziemy zagłębiać się w jego różne aspekty, odkrywając jego znaczenie w tak różnorodnych dziedzinach, jak nauka, sztuka, technologia i polityka. Dzięki ekskluzywnym wywiadom, dogłębnej analizie i ciekawym faktom ten artykuł zabierze Cię w wzbogacającą podróż przez wszystko, co ma do zaoferowania Martinus Beijerinck. Przygotuj się na zanurzenie się w ekscytującym wszechświecie pełnym niespodzianek, ponieważ w tych wersach Martinus Beijerinck będzie niekwestionowanym bohaterem.
Pełne imię i nazwisko |
Martinus Willem Beijerinck |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
16 marca 1851 |
Data i miejsce śmierci |
1 stycznia 1931 |
Zawód, zajęcie | |
Narodowość | |
Uczelnia |
Martinus Willem Beijerinck (ur. 16 marca 1851 w Amsterdamie, zm. 1 stycznia 1931 w Gorssel) – holenderski botanik i mikrobiolog.
W 1888 odkrył bakterie, które nieprzyswajalny dla roślin azot cząsteczkowy z powietrza zmieniały na formę przyswajalną.
Był profesorem Politechniki w Delfcie (od 1895), a także założycielem Delft School of Microbiology (Akademii Mikrobiologii w Delfcie) – jej członkowie (np. Siergiej Winogradski) nazwali się „ekologami mikrobiologii” i pokazali, że mikroorganizmy nie są jedynie zagrożeniem dla ludzkości (takie podejście było wtedy najpopularniejsze), ale stanowią ważny składnik świata. Dzięki temu gazety zaczęły pisać nie tylko o „złych zarazkach”, ale też o „dobrych zarazkach”. Dokonał istotnych odkryć w zakresie mikrobiologii rolniczej i przemysłowej. Znany jest przede wszystkim jako twórca wirusologii. Odkrył istnienie wirusów, starając się dowieść, że mozaika tytoniowa jest wywoływana przez coś mniejszego od bakterii. W 1905 zdobył Medal Leeuwenhoeka. Beijerinck odkrył także procesy redukcji siarczanów, odpowiednik procesu oddychania bakterii anaerobowych, to znaczy niepotrzebujących do życia tlenu.