W dzisiejszym świecie Reurbanizacja stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu dużej liczby osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne, wpływ na naukę czy znaczenie na polu kultury, Reurbanizacja jest tematem zasługującym na szczególną uwagę. Na przestrzeni lat przeprowadzono liczne badania i badania, które rzuciły światło na różne aspekty związane ze zmienną Reurbanizacja, umożliwiając lepsze zrozumienie i docenienie jej znaczenia. W tym artykule szczegółowo zbadamy wszystkie aspekty związane z Reurbanizacja, aby zaoferować wszechstronną i kompletną wizję tego bardzo istotnego tematu.
Reurbanizacja – w obecnym rozumieniu jest to etap rozwoju miasta, w którym następuje stabilizacja jego obszarów centralnych na skutek pozostawania w nich stałej liczby mieszkańców. Może to być osiągnięte przez brak woli opuszczenia miejsca zamieszkania przez stałych mieszkańców, jak również przez napływ nowych osób.
Pojęcie reurbanizacji zostało po raz pierwszy wprowadzone prawdopodobnie przez Elisabeth Pfeil w roku 1972. Użyła ona pojęcia reurbanizacja na jeden ze sposobów planowania rozwoju miast. Najczęściej pod pojęciem reurbanizacji rozumie się etap rozwoju miasta, kiedy maleje liczba mieszkańców przedmieść, a rośnie liczba mieszkańców centrum (definicja stosowana m.in. przez Leo van den Berga). Pojęcie reurbanizacja może być również użyte na określenie wzrostu liczby mieszkańców miasta po kryzysie demograficznym.
W opracowanym w 1982 tzw. modelu Klaassena dotyczącego rozwoju miast reurbanizacja była czwartym etapem rozwoju miasta (po urbanizacji, suburbanizacji i dezurbanizacji). Na tym etapie całkowita liczba mieszkańców miasta miała maleć, przy jednoczesnym wzroście mieszkańców centrum. Był to zatem etap odrodzenia się obszaru miejskiego pod kolejny etap urbanizacji.