Satyra

W dzisiejszym świecie Satyra jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Zarówno na poziomie osobistym, jak i zawodowym, Satyra budzi wielką ciekawość i prowokuje do ciągłych debat i refleksji. Od powstania do dzisiejszego wpływu, Satyra ewoluuje i zyskuje nowe wymiary, które zachęcają do dalszych badań i analiz. Dlatego w tym artykule proponujemy zbadać różne aspekty Satyra, analizując jego wpływ w różnych kontekstach, jego wpływ na podejmowanie decyzji i jego znaczenie w sferze globalnej.

E satyra Le l’epistole di Q. Orazio Flacco, wydrukowane w 1814 roku
Argument kontra pałka – rysunek satyryczny przedstawiający kongresmena Prestona Brooksa brutalnie atakującego senatora Charlesa Sumnera (22 maja 1856); jeden z wcześniejszych przykładów przemocy parlamentarnej w USA.

Satyra (z łac. satura)gatunek literacki lub publicystyczny, który ośmiesza i piętnuje ukazywane w niej zjawiska, obyczaje, politykę, grupy lub stosunki społeczne. Prezentuje świat poprzez komiczne wyolbrzymienie, ale nie proponuje żadnych rozwiązań pozytywnych. Cechą charakterystyczną satyry jest karykaturalne ukazanie postaci. Istotą satyry jest krytyczna postawa autora wobec rzeczywistości, ukazywanie jej w krzywym zwierciadle. Satyra łączy w sobie epikę, lirykę i dramat (także inne formy wypowiedzi) wywodzące się ze starożytności (pisał je m.in. Horacy).

Podział satyr

Ze względu na budowę:

Ze względu na treść:

  • filozoficzna
  • literacka
  • polityczna
  • społeczno-obyczajowa
  • romantyczna

Współczesne satyry polityczne

Satyra polityczna wywołuje niekiedy ostre kontrowersje. W przypadku satyry dotyczącej głów państw czasami dochodzi do protestów, wysyłania not dyplomatycznych i domagania się reakcji rządu za karalną obrazę. Przykłady to:

Zobacz też

Przypisy

  1. satura
  2. Jacek Baluch, Piotr Gierowski: Czesko-polski słownik terminów literackich. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2016, s. 340. ISBN 978-83-233-4066-9.
  3. Julian Maślanka (red.), Encyklopedia wiedzy o prasie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1976, s. 218.