Tarcza fennoskandzka
W tym artykule chcemy poruszyć temat Tarcza fennoskandzka, który w ostatnim czasie zyskał na znaczeniu. Tarcza fennoskandzka przykuł uwagę wielu ludzi ze względu na jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Od wpływu na kulturę popularną po znaczenie w środowisku akademickim i naukowym, Tarcza fennoskandzka wywołał debaty i dyskusje, które nie pozostawiają nikogo obojętnym. W tym artykule będziemy badać różne perspektywy i podejścia do Tarcza fennoskandzka, mając na celu przedstawienie kompletnej i obiektywnej wizji tego tematu, który jest dziś tak istotny.
Fennoskandia, tarcza bałtycka, tarcza fennoskandzka – tarcza kontynentalna o wielkich rozmiarach, na północy kontynentu europejskiego, obejmująca tereny południowej Norwegii, Szwecji, Finlandii i Półwyspu Kolskiego (Rosja).
Stanowi północno-zachodni fragment prekambryjskiej platformy wschodnioeuropejskiej.
Zbudowana jest z metamorficznych i magmowych skał archaiku i proterozoiku, o wieku określonym metodami izotopowymi na ok. 3,8 mld lat, powstały na skutek silnego sfałdowania skał podczas prastarych orogenez (m.in. orogenezy białomorskiej i karelskiej) oraz jednoczesnej działalności procesów magmatyzmu i metamorfizmu. Trwające od tego czasu nieustanne ruchy wznoszące silnie wydźwignęły obszar bałtyckiej tarczy, w wyniku czego jest on prawie zupełnie pozbawiony pokrywy późniejszych osadów. Wyjątek stanowią wulkaniczne skały przełomu proterozoiku i paleozoiku, a także polodowcowe osady plejstocenu.
Odsłonięcia najstarszych skał ukazują się na powierzchni na Półwyspie Kolskim. Prekambryjskie skały tarczy bałtyckiej zawierają złoża wielu rud metali, m.in. żelaza, miedzi, cynku, ołowiu, wanadu, niklu oraz złoża apatytów.
W plejstocenie bałtycka tarcza stanowiła centrum zlodowaceń Europy.