Heike Kamerlingh Onnes

W dzisiejszym świecie Heike Kamerlingh Onnes to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od czasu wkroczenia do współczesnego społeczeństwa Heike Kamerlingh Onnes wywołał żarliwą debatę, zainspirował do dogłębnych badań i poruszył wyobraźnię osób w każdym wieku. Kontynuując badanie różnych aspektów Heike Kamerlingh Onnes, staje się oczywiste, że jego wpływ rozciąga się na wiele obszarów naszego życia, od kultury popularnej po politykę światową. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Heike Kamerlingh Onnes i zbadamy jego konsekwencje dla współczesnego społeczeństwa.

Heike Kamerlingh Onnes
Ilustracja
Państwo działania

Holandia

Data i miejsce urodzenia

21 września 1853
Groningen

Data i miejsce śmierci

21 lutego 1926
Lejda

profesor
Specjalność: fizyka
Uczelnia

Uniwersytet Techniczny w Delfcie,
Uniwersytet w Lejdzie

Nagrody

Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki

Heike Kamerlingh Onnes (ur. 21 września 1853 w Groningen, zm. 21 lutego 1926 w Lejdzie) – holenderski fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1913. Wyróżnienie to otrzymał za badania właściwości substancji w najniższych temperaturach i skroplenie helu.

Życiorys

Jego rozprawa doktorska dotyczyła krótkiego wahadła Foucaulta do pokazów laboratoryjnych. Po doktoracie został asystentem profesora fizyki na Politechnice w Delfcie, a w latach 1882–1923 był profesorem Uniwersytetu w Lejdzie. W roku 1904 założył laboratorium badania niskich temperatur. W 1908 jako pierwszy skroplił hel (izotop hel 4). W 1911 odkrył zjawisko nadprzewodnictwa. W 1913 wykonał pierwszy elektromagnes nadprzewodnikowy. Za swoje odkrycia otrzymał w 1913 nagrodę Nobla.

Do stypendystów pracujących w laboratorium w Lejdzie należeli między innymi Polacy: Konstanty Zakrzewski (1902–1904), Mieczysław Wolfke (1921–1928), Wacław Werner (1925 i 1926) i Dobiesław Doborzyński (1931–1933).

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne